Dzień 23 luty w kalendarzu świąt nietypowych jest dniem ogólnopolskiej walki z depresją. W dzisiejszym poście postaram się przybliżyć Państwu czym jest depresja i jakie objawy jej towarzyszą.
Depresja jest najbardziej znanym i występującym zaburzeniem psychicznym na świecie. Najważniejszą kwestią do uświadomienia sobie jest fakt, że depresja jest chorobą, nie kaprysem czy lenistwem i wymaga leczenia, nie pocieszania. Używanie zwrotów typu „weź się w garść”, „ogarnij się”, „będzie dobrze” nie tylko nie pomoże osobie chorej, ale spowoduje nasilenie dystansu i poczucia bycia niezrozumianym przez osobę chorą a nawet przyczyni się do wzrostu poczucia winy osoby i tak już cierpiącej. Najczęstszymi objawami depresji jest smutek, melancholia, przygnębienie, zniechęcenie, brak poczucia szczęścia itp. Według klasyfikacji zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania ICD-10 występują różne nasilenie stanów depresyjnych, takie jak: epizod depresyjny łagodny, umiarkowany, ciężki bez objawów psychotycznych oraz ciężki z objawami psychotycznymi. Do objawów epizodu łagodnego należą: depresyjny nastrój, utrata zainteresowania, brak przeżywania przyjemności, zwiększona męczliwość. Epizod depresyjny o łagodnym nasileniu jest przyczyną distresu i trudności w wykonywaniu pracy oraz codziennych obowiązków, jednak nie zaburza spełnienia tych obowiązków całkowicie. Epizod depresyjny umiarkowany wiąże się z powyższymi objawami jednak osiąga znaczne nasilenie i trwa co najmniej 2 tygodnie. Osoby z takimi epizodami mają wyraźne trudności z wykonywaniem pracy, spełnianiem obowiązków domowych. Osoby cierpiące na epizod depresyjny ciężki bez objawów psychotycznych przejawiają wyraźne cierpienie lub pobudzenie. Dominuje u nich poczucie bezwartościowości, niska samoocena, poczucie winy a w ciężkich stanach nawet chęć samobójstwa. Powyższe objawy uniemożliwiają takim osobom wykonywanie jakiejkolwiek pracy zawodowej, obowiązków domowych, oprócz drobnych czynności. W epizodzie depresji ciężkiej z objawami psychotycznymi oprócz objawów opisanych powyżej mogą wystąpić urojenia, omamy lub osłupienie depresyjne. Z badań CBOS z października 2018 roku wynika, że depresja dotknęła 10 proc. dorosłych. Ankietowani jako przyczynę wskazywali długotrwały stres, szybkie tempo życia, niski status ekonomiczny oraz samotność. Niestety ostatnimi czasy choroba jaką jest depresja masowo dotyka dzieci i młodzież. Wpływ na to mają różne czynniki począwszy od trudności w szkole, środowiska w jakim przebywają poza szkołą, aż do poczucia bycia opuszczonym przez najbliższych (rodziców, opiekunów). Częstymi objawami u dzieci i młodzieży są zaburzenia snu, jedzenia, próby samookaleczenia lub myśli i próby samobójcze. Niestety wpływ na to ma wizerunek współczesnej rodziny, który na przestrzeni ostatnich lat bardzo się zmienił. Przemiany społeczne i kulturowe w świecie podnoszą standard naszego życia i stwarzają wiele możliwości realizowania siebie. Ale to co dobre dla jednostki nie zawsze jest dobre dla rodziny. Rosnąca liczba rozwodów powoduje, że rośnie liczba dzieci, które wychowują się tylko z jednym rodzicem. Taki model znacząco wpływa na pogorszenie procesów relacyjnych i emocjonalnych między dzieckiem a rodzicami. W większości takich przypadków dzieci nie są w stanie unieść psychicznego obciążenia jakie na nich spadło i stara się zwrócić na siebie uwagę stosując różne zachowania mające na celu „zbliżyć” do siebie rodzica. Takie zachowania przyjmują często postać objawów, symptomów czy innych nieadaptacyjnych form zachowań. Podsumowując dzisiejszy wpis, nie należy lekceważyć zauważonych u siebie lub u swoich najbliższych objawów depresji. Depresja jest chorobą, którą należy i można całkowicie wyleczyć. Nie lekceważmy najdrobniejszych objawów depresji u dzieci i młodzieży ponieważ szybko mogą przybrać na sile i prowadzić do poważnych zaburzeń jakimi są samookaleczanie czy nawet próby samobójcze. Kliknij tutaj, aby edytować.
0 Komentarze
W dzisiejszym świecie istnieje wiele form pomocy w sferze psychicznej. Począwszy od osób: psycholog, psychoterapeuta, psychiatra, czy rodzaju terapii: indywidualna, rodzinna, par, grupowa, czy też okresu trwania: terapia krótkoterminowa, długoterminowa. W tym artykule postaram się wytłumaczyć na czym polega praca psychologa, psychoterapeuty oraz psychiatry.
PSYCHOLOG Najpopularniejsza definicja psychologa, którą można znaleźć w słownikach to “osoba posiadająca właściwe kwalifikacje, potwierdzone wymaganymi dokumentami, do udzielania świadczeń psychologicznych polegających w szczególności na: diagnozie psychologicznej, opiniowaniu, orzekaniu oraz na udzielaniu pomocy psychologicznej”. A więc psycholog jest uprawniony do diagnozowania wszelakich schorzeń psychicznych, przeprowadzaniu badań psychologicznych, badań stwierdzających zaburzenia psychiczne, przeprowadzania badań na potrzeby sądu i innych jednostek. Psychologiem zostaje osoba, która ukończyła 5-letnie studia na kierunku Psychologia i uzyskała tytuł magistra. PSYCHIATRA Psychiatra to lekarz medycy, który ukończył studia medyczne, a później specjalizację z psychiatrii. Psychiatra tak jak pozostali lekarze przeprowadza wywiad z pacjentem, którego celem jest postawienie konkretnej diagnozy co zazwyczaj wiąże się z wprowadzeniem leczenia farmakologicznego. Do psychiatry możemy udać się prywatnie (bez skierowania), skierowani przez lekarza rodzinnego lub z zalecenia psychologa. W zależności od stwierdzonych zaburzeń lekarz psychiatra może włączyć tymczasowo leki, włączyć leki i zalecić pracę z psychoterapeutą lub w przypadku ciężkich zaburzeń skierować na leczenie hospitalizacyjne. Ważną różnicą między psychologiem, psychoterapeutą, a psychiatrą jest fakt, że tylko psychiatra może wystawiać recepty i L4. PSYCHOTERAPEUTA Psychoterapeutą jest osoba, która ukończyła studia wyższe (najczęściej Psychologię lub Medycynę, rzadziej inne kierunki np. Pedagogikę czy Socjologię) oraz ukończyła specjalistyczny kurs z zakresu psychoterapii. Może to być szkoła w nurcie humanistycznym, behawioralno-poznawczym, psychodynamicznym, psychoanalitycznym (psychoanalityk) lub egzystencjalnym. Szkoły te różnią się od siebie np. podejściem do pracy z klientem, przebiegiem samej sesji (częstotliwość sesji, czas trwania terapii, forma interwencji) czy nazewnictwem zachodzących mechanizmów. Często by zostać psychoterapeutą należy poświęcić 9 lat nauki (5 lat studiów oraz 4 lata specjalistycznego kursu). Jedną z najbardziej znanych osób organizujących całościowy kurs psychoterapii jest polski lekarz psychiatra i psychoterapeuta, profesor nauk medycznych Bogdan de Barbaro. Do psychoterapeuty możemy zostać skierowani przez lekarza psychiatrę lub sami bezpośrednio możemy się do niego zgłosić. Różnica między psychologiem a psychoterapeutą polega na tym, że psychoterapeuta posiada dodatkową, wykraczającą poza ramy studiów psychologicznych wiedzę w zakresie prowadzenia psychoterapii. Do psychoterapeuty możemy zwrócić się np.: z depresją, zaburzeniami odżywiania, zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi, objawami psychosomatycznymi, jak również w sytuacji przeżywania cierpienia, żałoby, problemów małżeńskich, relacyjnych czy wychowawczych. Należy podkreślić, że z usług psychoterapeutycznych korzystają również osoby zdrowe, które chcą lepiej poznać siebie, rozwijać swoje relacje interpersonalne lub uwalniać swoje zasoby. Psychoterapia jest procesem rozłożonym w czasie, często niełatwym jednak wartym podjęcia, gdyż przynosi efekty m. in. podnosi jakość życia, przyczynia się do ustąpienia objawów, pozwala pogłębiać relacje z ludźmi. |
AuthorNazywam się Maria Froehlich Jako doświadczony psycholog kliniczny i certyfikowany psychoterapeuta prowadzę terapię indywidualną, par, rodzin, a także terapie grupowe. Studia psychologiczne ukończyłam na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II. ArchivesCategories |